5 november 2017, even iets drinken

We spreken zondag 5 november, sinds gisteren bij de opname heeft men mij in de monitorkamer ‘gelegd’. Bedoeling is van de gelegenheid gebruik te maken om hartslag, bloeddruk en saturatie op te volgen. Ook regelmatig een prikje om suikerwaardes in kaart te brengen. Ik lig hier tot het moment dat men op maandag een MRI (detailscan) zal uitvoeren om zeker te zijn dat er niet meer aan de hand is. Ik ben er vrij gerust in.

Straks komen m’n vrouwtje, de dochters en Jordy met vriendin Natasa even langs. Ik kijk uit naar hun aankomst. En later op de dag ga ik via het draadloos internet (dat zeker niet traag is) en m’n laptop een wedstrijdje van men ploegje (paars-wit met een logo waar o.a. een beer op voorkomt en thuisbasis op het Antwerpse Kiel) volgen, mogelijk ‘pakken’ ze de periodetitel vandaag. Ik kijk uit naar het feestje en promotiewedstrijd in maart. Dit terzijde. 🙂

Ok, iedreen aangekomen, buiten Jordy en Natasa (onderweg). Even vragen of we iets mogen gaan drinken in de cafetaria. Is ok. Met z’n allen naar beneden, cafetaria is gelegen aan de hoofdingang. Terwijl de jongste dochter, Charlotte, op een speelpaardje zit drinken Shirley, Margot, Sofie en ikzelf iets. Shirley vraagt of ik even mee ga naar de hoofdingang verderop (+/- 30 m.), we gaan Jordy en Natasa opwachten om te tonen waar we zitten.

Ik voel ik me plots niet goed. Geen pijn, absoluut niet. Een draaiend gevoel en lichte vorm van misselijkheid. Ik verdraag de drukte in de inkomhal absoluut niet.  Onmiddellijk terug naar m’n kamer.

Ondertussen lig ik op bed.

Ik wil, waarom weet ik niet, dat iedereen de kamer verlaat, Shirley moet bij me blijven.  Margot, Charlotte, Sofie, Natasa en Jordy wil ik uit de kamer. Achteraf weet ik wel waarom, ik kom er later op terug.

Zonder enige medische kennis voel ik, op een onbeschrijfbare manier aan dat dit ernstig is, dit geen appelflauwte, geen dipje. Ik ben er gewoon zeker van.

In een flits komt het in me op, dit is toch niet waar ik angst voor heb? Het gevoel, of beter gezegd, het gebrek aan gevoel in m’n linkerarm en been zal wel wegtrekken toch?  Waarom praat ik zo raar? Dit is geen dubbele tong, dit is gewoonweg onverstaanbaar. Wartaal lijkt het wel. Ik ben me de hele tijd bewust van alles!

Dit is toch geen herseninfarct? Nee toch? Toch! Ja! Dit is het wel.

Geen kwartier geleden was ik nog prima, kon ik wandelen, kon ik m’n linkerhand in de rechtse van m’n vrouw leggen. Het gaat gewoonweg niet meer. Alle gevoel is weg en als ik iets wil doen lukt dat gewoonweg niet. Ik kan niet rechtstaan al wil ik dat. Geen controle. Ik zeg bij mezelf staan Eric, ‘k zak los door het linkse been. Die linkse arm kan ik niet opheffen, dat is een brokje ‘vlees’ dat daar ligt. Geen beweging in te krijgen.

Even naar toilet. Oei, probleem, ook dit gaat niet. Ik zak zowaar volledig door het linkse been, stappen en wandelen zit er niet in. Ik wil wel, maar het been wil niet. Doet niets. Geen gevoel. Confrontatie nr° 1, je gaat niet zomaar even naar het toilet.

Morgen nieuwe post met de rest van het verhaal die zondag.