The day after, ontwaken en het ochtendritueel…no way!

We schrijven 6 november 2017.

Hoe hebben ze mij hier in slaap gekregen….? Blijft een mysterie!

Net als gisteren ontwaak ik in het ziekenhuis, enkel anders. Het klinkt een beetje komisch, maar ’s ochtends stel ik steeds vast dat het lichaam haar zuiveringsproces heeft gedaan en dwingt het mij om even naar toilet te gaan…

Confrontatie!!! Ik kan me niet alleen naar de kleine kamer begeven. Buiten het feit dat enige dringendheid de kop opsteekt is dit dus niet wat een mens wil. Afhankelijk van iemand anders zijn om ‘even’ naar toilet te gaan. Frustratie? Dit is pas echte frustratie. Net iets anders dan het Belgisch tennisteam dat de finale van de Davis Cup heeft verloren.

Niet alleen naar toilet kunnen gaan, dat is pas frustratie!! Het moet! Ik druk op het klassiek knopje om iemand van de verpleging naar de kamer te laten te laten komen. Komt er een vriendelijke verpleegster binnen en zegt gewoonweg “ik zal je wel even helpen om naar toilet te gaan”….no way, dit gaat niet door!

Me helpen naar de kamer te begeleiden is nog juist aanvaardbaar voor mezelf, me helpen op toilet, nooit! Wat zou ze daar dan ook doen? De kleine jongen vastnemen en me helpen? Zeker niet, ik heb m’n fierheid! 🙂

Uiteindelijk slaag ik om tot in het kamertje te geraken. Confrontatie!!!! Ik krijg de knoop van m’n broek niet open, dat lukt gewoonweg niet. Onmogelijk met één hand (linkse hand doet niet meer mee)en het rechtse gebruik ik als steun. Jongens toch, dit kan niet!  Stel je voor, ben je eindelijk ter plekke geraakt en komt het tweede probleem er direct aan.

Het is me uiteindelijk gelukt (laat me u de details sparen). Confrontatie!!!! Zit in eindelijk op toilet! Probleem, die onderbroek is niet uit te krijgen…..ik laat het hierbij, het is gewoon een illustratie van mijn eerste ontwaken na een beroerte.

Een bataljon frustraties heeft ondertussen z’n intrede gedaan.

Woede komt ook de kop opsteken. Eén enkel momentje beroerte doet wat met een mens.

Nu naar MRI, mijn overtuiging dat het om een beroerte gaat is voor de volle 100% juist, niks epilepsie, een herseninfarct ja!! Here we are. Vandaag, nog geen 24 u na het voorval besef ik stilaan dat het meer is dan een klein euveltje, ik besef echter nog niet wat me de komende weken te wachten staat. Dat zal één grote pot vol frustratie, problemen en mentale barsten worden.

Alles is negatief, werkelijk alles.

Meer komt snel…