Wat nu? Hoelang? wanneer naar huis?

Op dit moment weet ik absoluut niet hoe lang mijn vragenlijst gaat worden. Ik weet uiteindelijk ook niet wat er allemaal moet herstellen.

Maar ik kan wel een klein lijstje opsommen (voor zover dat ik me herinner) van zaken die door men hoofd spoken. Nog allemaal diezelfde maandag. Sommige vragen zijn gewoonweg belachelijk, maar toch heb ik ze me gesteld, ik ben overdonderd door de gebeurtenissen en voel me erg onzeker.

• Wie gaat Charlotte naar school doen?
• Hoelang moet ik in ziekenhuis blijven?
• Komt dit nog goed?
• Hoe gaat men dit medisch aanpakken?
• Ga ik met het praten toch vooruit gaan?
• Hoe moet ik nu mijn klanten te woord staan?
• Wie gaat er nieuwe klanten binnenhalen?
• Mijn vrouw gaat me toch nog graag zien?
• Ik ga toch terug een echte ‘man’ zijn?
• Hoe moet ik thuis de trap op
• Rijden? Hoe ga ik met de auto rijden
• Wat als ik nog een beroerte krijg?
• Waarom ik?
• Hoe gaan m’n dochters hiermee omgaan?
• Mijn vader gaat dit zich te hard aantrekken
• Enz…

De mentale gesteldheid gaat achteruit, ik voel het gewoon. Synchroon met die mentale gesteldheid krijg ik een enorme drang om naar huis te gaan. Wat doe ik hier nog. Ik wil weg uit deze deprimerende omgeving. Ze gaan dat nooit toelaten! Ik moet dit slim aanpakken.

Stillaan begingt mijn focus te liggen op ‘naar huis gaan’, dus begin ik tegen elke persoon die in de kamer komt, verpleging, poetsvrouw, medewerkers en dokters te vragen of ik hier moet blijven. Kwestie van duidelijk te maken dat ik weg wil! Gaat wel niet lukken, maar ik probeer het.

Confrontatie!!! ’s Middags brengt men een warme maaltijd. Ik zal het nooit vergeten, twee kippebillen met aardappeltjes en sla. Niettegenstaande alles heb ik toch een kleine eetlust. Ik wil graag enkele stukjes kip. Groot probleem, hoe snij je het vlees van het beentje met één hand? Dat gaat dus niet! Frustratie! Ik kan verdomme nog geen kippenbil snijden.

Het zal waarschijnlijk de bedoeling zijn dat ik iemand roep. Dat weiger ik. Ik ga echt niemand vragen om dat stukje kip voor mij te snijden, ik ben geen peuter hé, ik ben iemand van 53 jaar. Ik heb men fierheid nog.

Frustratie vormt zich om tot woede. Wie geeft er nu verdomme een kippenbil aan iemand die dit net heeft meegemaakt. Daar moet ge toch wel onwaarschijnlijk dom voor zijn. ‘k Ben echt razend. Ik stuur een sms naar men vrouw om het te zeggen (die sms heeft me exact 10 minuten gevraagd om te typen, die gsm manipuleren met één hand is niet simpel, ik zou zeggen, probeer eens). De woede neemt af, mijn lichaam zegt me precies dat ik moet kalmeren (kalmeren is niet men sterkste kant). Maar goed ook.

Ik moet  naar toilet, u weet hoe dat gaat. Niet om vrolijk van te worden.

Yes. Verpleegster heeft me net gezegd dat de dokter eraan komt. Kan ik eindelijk wat vragen stellen en duidelijkheid krijgen. De dokter komt binnen. Hij (ondertussen een andere neuroloog) geeft enkele verklaringen en uitleg over hetgeen ik meegemaakt heb. Het is me duidelijk in alle onduidelijkheid!

Nog vragen, vraagt de dokter? Ik denk bij mezelf, ja dokter, ik heb er wel enkele tientallen. De belangrijkste (op dat moment voor mij) eerst. Wanneer mag ik naar huis? Antwoord. Dat weet ik nog niet. Hoe gaan we dit aanpakken op niveau van herstel? Antwoord. Je zal moeten revalideren. Vraag. Hoelang? Antwoord. Dat kunnen we niet zeggen, hangt af van persoon tot persoon.

Conclusie? Geen duidelijkheid. Eric? Gefrustreerd!

Volgende binnen max twee dagen.