Zondagavond, er komt veel op ons af…

We zijn enkele uren verder, lange uren. Uren van ongeloof en verbijstering. Die dingen gebeuren toch altijd bij iemand anders? Dat gaat ons toch nooit overkomen. Waarom? En nu? Komt dit goed? Komt dit 100 % goed? En Shirley, m’n vrouw? Die gaat toch nooit alles alleen kunnen? Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Vragen die je jezelf nog nooit gesteld hebt komen naar boven. Vragen waar je nooit aan gedacht hebt. Eigenlijk kan ik de vragen samenvatten…Waarom ik? Hoe? Wanneer? Wie? …

Wat een confrontatie. Dit gaat inhakken op mij. Dit gaat inhakken op velen. Gevolgen? Daar wil ik niet aan denken!

Ik ben sterk, we gaan dat snel even oplossen. Dus niet. Hiervoor zijn geen snelle oplossingen. Dit zal op z’n minst een lange termijn herstelling worden. Wil ik dit wel? Je denkt aan alles. Van optimistische gedachten tot de diepste negatieve gevoelens. Met diep bedoel ik werkelijk diep, heel diep.

M’n vrouw, Shirley, is sterk, ze is nu, zonder enige overdrijving, de rots in de zware branding. Ze slaagt er zelfs in een glimlach op m’n gezicht te toveren. Hoe? Ik weet het niet meer. Maar ze heeft me kunnen doen lachen. Toch voel ik haar zorgen, haar bezorgdheid, haar vragen en twijfels. Ze wil het niet laten merken. Maar ik voel het.

De neuroloog, een nog vrij jong iemand, kan me niet geruststellen. Ze communiceert met ons op een directe, eerlijke en toch heel lieve en vriendelijke manier. Terwijl ikzelf er echt zeker van ben dat het een beroerte is wil zij nog een piste openhouden. Misschien epilepsie, de MRI scan zal het definitief uitwijzen.

Er is maar één reden waarom ik naar die MRI scan uitkijk, gewoon om m’n gelijk te krijgen. Zo overtuigd ben ik van mijn gelijk. Ach, we zullen dit morgen, maandag wel te weten komen. Ondertussen lig ik aan de monitor en alle gegevens wijzen erop dat ik geen probleem heb met m’n hart, bloeddruk of zuurstofopname. Ik ben OK! Op m’n beroerte na….

Shirley moet stillaan naar huis vertrekken, dit is erg zwaar om slikken. Eerlijk? Ik vind het erg voor mezelf. Ja! Ik heb medelijden met mezelf. Zo fout, maar het is niet anders. Toch kan ik een heel klein beetje relativeren, Charlotte (5 jaar) moet nog naar bed. Nog de rit van Edegem naar Zoersel, en al is dat maar een 25 tal km’s, het moeten voor haar ongetwijfeld lange km’s zijn. Het moet voor Shirley ook een zware opdracht zijn. Eigelijk is het op zich een beroerte die je deelt. Vandaar Onze Beroerte, want een beroerte, die heb je niet alleen. Die draag je ‘ongewild’ over naar anderen. Op de eerste plaats naar je geliefden.

Volgende post komt er snel aan: Morgen maandag…the day after…dit is klo…

Ter info: ik ga m’n teksten niet nalezen, vraagt me teveel energie. ik ga ze ook niet op niveau van spelling, grammatica en typfouten  nakijken….ik laat het  eruit ‘rollen’ zoals het komt, literaire ambities heb ik niet 🙂